In deze samenvatting van de podcast deel ik waarom inclusiebeleid vaak niet werkt, hoe organisaties écht kunnen werken aan gelijkwaardigheid, en waarom verandering meer tijd nodig heeft dan we denken.
Aanpassen aan de norm
“Ik was heel goed in staat om mezelf aan te passen aan de heersende norm,” vertelt Richelle. “Door de wijze waarop ik sprak aan te passen, de wijze waarop ik schreef. Ik probeerde te zorgen dat mensen mij niet bedreigend vonden.”
Dit aanpassen had een prijs: “Er waren heel veel momenten in mijn loopbaan waarop ik me niet heb uitgesproken over dingen waarvan ik wel dacht dat ze belangrijk waren.”
Als token in de top
De echte uitdaging kwam toen diversiteit een hot topic werd: “Toen het ging over diversiteit en inclusie, gingen mensen me ineens aankijken als van ‘jij moet hier wat mee’. We verwachten van jou dat jij ervoor gaat staan. Terwijl ik dacht: laat me met rust, ik doe hier gewoon mijn werk.”
Het werd nog ingewikkelder toen ze directeur werd: “Ik was de eerste persoon van kleur in het directieteam. Ik kreeg heel veel terug van ‘joh, jij bent aangenomen om die en die reden.’ Dan denk je: ben ik niet de beste persoon op de beste plek?”
De worsteling met identiteit
“Gaandeweg ben ik mezelf enorm tegengekomen,” deelt Richelle. Het keerpunt kwam toen ze zoveel stress kreeg dat het niet meer gezond was. “Toen ben ik eerst even een paar weken tot mezelf gekomen. En toen dacht ik: ik moet me gaan verdiepen.”
Ze ging in therapie en reisde naar Ghana om haar wortels te onderzoeken. “Gaandeweg kwam ik erachter dat dat gevoel van inferioriteit, wat er eigenlijk elke keer weer is ingebeukt, plaats maakte voor een heel ander gevoel. Het gevoel van: er is niks mis met mij.”
Waarom inclusiebeleid vaak niet werkt
“We hebben het vaak over inclusie,” zegt Richelle, “maar in de kern gaat het natuurlijk over hoe we als bedrijf zijn, hoe open we zijn, hoe we samenwerken. En ik denk dat als je dat goed op orde hebt, dat je het eigenlijk niet hoeft te hebben over inclusiebeleid.”
Het probleem is volgens haar dat veel organisaties diversiteit en inclusie als een apart iets behandelen: “Het voelt vaak als iets wat los staat. Het moet veel meer gaan over hoe we willen samenwerken.”
De weg naar echte verandering
“Dit soort veranderingen, zeker maatschappelijke veranderingen, duren gewoon ontzettend lang,” waarschuwt Richelle. “Daar moet je over in gesprek blijven. Daar moet je continu, tot irritatie toe misschien, aandacht aan blijven geven totdat het op een gegeven moment normaal is.”
Haar advies aan organisaties? “Investeer in empowerment. Laat voorleven wat je zegt te willen bereiken. En zorg dat er ruimte is voor kwetsbaarheid – dat mensen zich kunnen uitspreken over wat ze meemaken.”
De toekomst van inclusie
De nieuwe generatie biedt hoop: “De kleine jeugd groeit niet anders op dan dat het inclusief is. Ik had vroeger geen mensen van andere afkomsten in mijn klas. Als ik nu kijk naar mijn zoontje is het fifty-fifty op allerlei diverse vlakken.”
Maar er is nog een lange weg te gaan: “Dit soort veranderingen kosten tijd. In plaats van vijf jaar denk ik eerder vijftig jaar. Maar elk jaar een procentje beter – dat is waar we naartoe moeten werken.”
